Michał Szopski - wybitny polski śpiewak operowy - nie żyje. Wielokrotnie nagradzany, obdarzony głosem tenora, był solistą m.in. Teatru Wielkiego w Warszawie. Miał 96 lat. O śmierci artysty poinformowała w piątek jego rodzina.

Michał Szopski był jednym z najwybitniejszych polskich śpiewaków, wywodzącym się jeszcze z przedwojennego okresu. Był bardzo dobrym tenorem, rozporządzającym świetną techniką i znakomitą skalą głosu. Jego wysokie "c" było słynne np. w "Fauście" Charles'a Gounoda - powiedział o zmarłym artyście krytyk muzyczny Józef Kański. Dodał, że Szopski w kontakcie osobistym był niezwykle serdecznym, wesołym i dowcipnym człowiekiem.

Michał Szopski urodził się 23 marca 1915 r. w Warszawie. Karierę śpiewaka operowego rozpoczął w 1938 r. od roli Jontka w "Halce" Stanisława Moniuszki, granej w Teatrze Wielkim w Warszawie. Do momentu wybuchu II wojny światowej występował na licznych koncertach m.in. w Filharmonii Warszawskiej i w Polskim Radiu.

Po 1945 r. pracował jako solista Domu Wojska Polskiego; śpiewał także dla Muzycznego Teatru Miejskiego w Warszawie. W 1947 r. wyjechał do Włoch, jako stypendysta ministerstwa kultury. Pod koniec 1948 r., po powrocie do kraju, został skierowany do Państwowej Opery w Warszawie, gdzie występował do 1962 r. Następnie przeniósł się do Państwowej Opery Objazdowej w Warszawie, gdzie przez pierwsze cztery lata był solistą śpiewakiem i śpiewał wszystkie pierwszoplanowe partie operowe.

W 1966 r. został powołany na stanowisko dyrektora Państwowej Opery Objazdowej. Funkcję te sprawował do 1972 r. Następnie został zaangażowany do Teatru Wielkiego w Warszawie w charakterze profesora śpiewu. Od 1976 r. do końca 1980 r. wykładał śpiew w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie.

Koncertował w kraju i za granicą, udzielał się społecznie

Poza pracą artystyczną brał udział w licznych koncertach w filharmoniach i Polskim Radiu. Występował także gościnnie na wszystkich scenach operowych Polski, a także wielokrotnie reprezentował kulturę polską zagranicą, m.in. we Francji, Niemczech, Włoszech, Rosji, Rumunii i na Węgrzech.

Poświęcał czas pracy społecznej. Był m.in. członkiem Komisji Kultury Stołecznej Rady Narodowej, przez wiele kadencji zasiadał w zarządzie Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu (SPATiF); obecnym Związku Artystów Scen Polskich (ZASP).

Za wybitne zasługi dla kultury muzycznej był nagradzany, m.in. Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polonia Restituta), Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką Zasłużonego Działacza Kultury oraz wieloma innymi odznaczeniami państwowymi.

Miał na koncie szereg znakomitych kreacji wokalnych. Do jego osiągnięć zaliczyć należy partie: Stefana w "Strasznym Dworze", Jontka w "Halce", Fausta w "Fauście", księcia Mantui w "Rigoletto", Rudolfa w "Cyganerii", Alfreda w "Traviacie", Pincertona w "Madame Butterfly", Cavaradossiego w "Tosce", Kazimierza w "Hrabinie", Fentona w "Wesołych Kumowszkach z Windsoru", Leńskiego w "Eugeniuszu Oniegin", Młodego Cygana w "Aleko", Grabca w "Goplanie" i Jenika w "Sprzedanej narzeczonej".