Oleksy: Kwaśniewski nie był ministrantem, bo się nie nadawał

Konrad Piasecki: Polityk, który wśród licznych byłych tytułów ma też tytuł byłego prezesa SLD. Uronił pan łezkę radości po wyborze następcy?

Józef Oleksy: To nie była dla mnie sprawa emocji osobistych.

Konrad Piasecki: Żadnych emocji?

Józef Oleksy: Sekundowałem sprawie.

Konrad Piasecki: Nie powie pan, że się pan z wygranej Napieralskiego nie cieszył?

Józef Oleksy: Uważałem, że wybór Olejniczka także byłby wyborem osoby doświadczonej i trafnym.

Konrad Piasecki: Ale byłby wyborem narcyza używając pańskiej terminologii?

Józef Oleksy: Piękne określenie i kwiat osobliwy.

Konrad Piasecki: I osoba osobliwa.

Józef Oleksy: Nic panu nie wyjdzie z tego porównania.

Konrad Piasecki: Czy wygrywa narcyz Olejniczak, czy wygrywa nie wiem… Napieralski jest kim jak nie narcyzem?

Józef Oleksy: Używa pan pejoratywnie tego określenia przy Olejniczaku a ja mu jestem bardzo życzliwy. Uważam, że nie ma żadnej jego klęski. W demokratycznej rywalizacji wygrywa jeden.

Konrad Piasecki: Napieralskiego do jakiego kwiatka by pan porównał?

Józef Oleksy: Też do jakiegoś ładnego.

Konrad Piasecki: Czyli do jakiego np.?

Józef Oleksy: Nie nasuwa mi się.

Konrad Piasecki: Mała stokroteczka?

Józef Oleksy: Dlaczego mała, dlaczego stokroteczka? Po co te zdrobnienia?

Konrad Piasecki: Wielka lilia?

Józef Oleksy: Obaj byli działaczami tej samej partii, liderami. Przystąpili do rywalizacji. Jeden po męsku wygrał i tyle.

Konrad Piasecki: Podejrzewałem radość z powodu Napieralskiego, bo to on zawsze powtarzał „Żałuję, że Oleksy i Miller są poza partią”.

Józef Oleksy: I bardzo dobrze mówił. To świadczyło o jego mądrości i dojrzałości.

Konrad Piasecki: Wraca pan do SLD w takim razie?

Józef Oleksy: Partia, która miała czterech premierów i żaden z nich nie jest z nią, to trochę daje świadectwo o swoim wnętrzu chorobliwym.

Konrad Piasecki: I jednego prezydenta.

Józef Oleksy: Jednego prezydenta, którego też nie ma z nimi.

Konrad Piasecki: Wraca pan do SLD panie premierze?

Józef Oleksy: Nie zamierzam.

Konrad Piasecki: Nawet po wyborze Napieralskiego? A jak zadzwoni, zaproponuje?

Józef Oleksy: Jestem byłym premierem i marszałkiem Sejmu i nie potrzebuję dla swojej identyfikacji być członkiem jeszcze partii. Odszedłem z nią poróżniony, z częścią elity a nie z partią jako taką.

Konrad Piasecki: Miał pan jakiś kontakt z Napieralskim po jego wygranej?

Józef Oleksy: Po wygranej, bardzo króciutko, telefonicznie…

Konrad Piasecki: Pan gratulował czy on zapraszał do powrotu?

Józef Oleksy: Zawsze się gratuluje i on nie zapraszał do powrotu, bo to są wasze dziennikarskie etykiety, że jeden jest beton nieoszlifowany i marny naśladowca Millera rzekomo, a drugi trochę lepszy naśladowca Kwaśniewskiego, ale też wam się nie podoba.

Konrad Piasecki: Ale w tych porównaniach rzeczywiście coś jest? Napieralski pachnie panu marnym i nieoszlifowanym betonem?

Józef Oleksy: To są wymysły dziennikarzy, którzy po wierzchu się poruszają.

Konrad Piasecki: Ale jak zadzwoni Napieralski i mówi „Panie Józefie partia potrzebuje”?

Józef Oleksy: To są tematy, których się tak nie stawia. To już jest język, który pan z książek chyba pamięta, że partia oczekuje.

Konrad Piasecki: Nie. Marksistowskie pozycje, baza, nadbudowa - wszystko to pamiętam z dzieciństwa i młodości wczesnej.

Józef Oleksy: Ale panu ciąży ta pamięć. Mnie już nie ciąży więc ja rozumuję kategoriami demokracji.

Konrad Piasecki: Jak zadzwoni Napieralski i powie: „Panie premierze, zapraszamy do Parlamentu Europejskiego” to pan nie odmówi?

Józef Oleksy: To rozważałem i gdyby taka propozycja była prawdopodobnie bym ją przyjął. Nie jest to jednak przedmiot moich marzeń jak u innych widzę, że przebierają nogami, bo żyć nie mogą bez Parlamentu Europejskiego.

Konrad Piasecki: Wróży pan, że Napieralski oznacza powrót takich ludzi jak Miller, jak Dyduch, jak Aleksandra Jakubowska?

Józef Oleksy: Nie ma w ogóle czegoś takiego, jak powrót takich ludzi. Tych ludzi, to wy m.in. media wykreowaliście na demony lewicy. Chcę zwrócić uwagę, że podział na te grupy rzekomych demonów-seniorów i tych seniorów, ale dobrych, to są wymysły wąskiej grupki salonowej na lewicy.

Konrad Piasecki: Ale jedne demony są w SLD, bo Janik, Szmajdziński i Nikolski są a inne demony?

Józef Oleksy: A inne demony won. Ja do nich należę.

Konrad Piasecki: Więc ja pytam, czy te demony, które „won” wracają?

Józef Oleksy: Nie, nie sądzę, żeby była taka formuła, żeby ktoś miał wracać i jeszcze mącić na dodatek. Wszyscy mają świadomość, i starzy i młodzi, na czym polega wyzwanie dla lewicy. Na odzyskaniu języka i pomysłów dla ludzi i na otwartości by jednoczyć się ku centrolewicy.

Konrad Piasecki: Czyli trzeba „z żywymi naprzód iść, po życie sięgać nowe, a nie w uwiędłych laurów liść z uporem stroić głowę”.

Józef Oleksy: Głównie z żywymi, a życie niesie przyszłość.

Konrad Piasecki: Bardziej Napieralski wygrał czy bardziej Olejniczak przegrał?

Józef Oleksy: Wygrał Napieralski, to dla niego duże osiągnięcie.

Konrad Piasecki: Bo – jak twierdzą złośliwi – ma mocniejszą głowę i jeszcze mocniejszą wątrobę.

Józef Oleksy: To znowu jakieś złośliwości. Po prostu ma mniejsze doświadczenie, jeśli chodzi o państwo i funkcje państwowe. Olejniczak tu ma więcej wyczucia i wiedzy, ale wszystko jest do nadrobienia.

Konrad Piasecki: To skąd w takim razie triumf Napieralskiego?

Józef Oleksy: Olejniczak popełnił jakieś błędy w funkcjonowaniu wewnętrznym partii. Po prostu więcej wagi przykładał do otoczenia poza partią, uznając, że ona jest już gotowa do centrolewicowości i szerokiej formy współpracy, a zaniedbał stosunki z tą partią, od której miał mandat.

Konrad Piasecki: A może to jego zwroty go wykończyły? Najpierw postawił na otwarcie na centrum, potem na lewicowość.

Józef Oleksy: O tym właśnie mówię. Na dodatek robił to nieklarownie. Postawił to przed dbałością i pielęgnowaniem wewnętrznej atmosfery w partii.

Konrad Piasecki: Napieralski oznacza – jak pisze „Rzeczpospolita” – „szczucie na czarnych”?

Józef Oleksy: A skąd. To też taka etykieta na wszelki wypadek.

Konrad Piasecki: Ale Napieralski mówi o tym, że trzeba się zwrócić na lewo, że trzeba walczyć o aborcję.

Józef Oleksy: Lewica zawsze powinna być antyklerykalna. To jest mój pogląd a ja nie jestem wrogo nastawiony.

Konrad Piasecki: Zawsze antyklerykalna? Józef Oleksy to mówi? Seminarzysta?

Józef Oleksy: Tak. Zawsze wtedy, kiedy duchowieństwo i Kościół wykraczają poza swoje pole działania. To jest oczywiste w europejskiej lewicy.

Konrad Piasecki: Ucieszy pana, że Napieralski też był podobno ministrantem?

Józef Oleksy: Co z tego? Miller był i tylko Kwaśniewski nie był bo się nie nadawał.

Konrad Piasecki: Nie ma pan obawy, że jaka by ta lewica nie była, czy antyklerykalna, czy bardziej lub mniej lewicowa, i tak jest skazana na wegetację?

Józef Oleksy: Nie uważam. Może się tak stać oczywiście. Jeśli po tym kongresie koledzy nie odzyskają wigoru i pomysłów społecznych i pomysłów na atrakcyjną przyszłość kraju, zwłaszcza dla młodego pokolenia, to zejdą na bok. Ale cakla tak nie musi być i nie będzie. Dlatego, że lewica społeczna jako alternatywa jest potrzebna Polsce, a nie grupkom kolegów robiących karierę.

Konrad Piasecki: Pogodził się pan z Aleksandrem Gudzowatym?

Józef Oleksy: W żadnym przypadku i możecie go tu jeszcze wielokrotnie zapraszać, żeby bzdury opowiadał.

Konrad Piasecki: Na żadne kolacje pan z nim już nie chodzi?

Józef Oleksy: Nie, to jest człowiek, który okazał się nikczemny i ja tego zdania nie zmienię.

Konrad Piasecki: A prokuratura pana przesłuchała i zainteresowała się tym co mówi Gudzowaty? Że pan go próbował namawiać do składania fałszywych zeznań i obciążania syna Leszka Millera? Zainteresowała się tym prokuratura?

Józef Oleksy: To jest bzdura i kłamstwo. Gudzowaty kłamie, prokuratura się tym nie zainteresowała bo nie miała najmniejszego powodu, a Gudzowaty może jeszcze wiele bzdur opowiadać, bo on jest przeciwko wszystkim. I przeciw sobie per saldo, więc ten człowiek mnie nie interesuje. Narobił mi szkody największej w moim życiu.

Konrad Piasecki: A z Millerem i Kwaśniewskim pan potrafi na kolację jeszcze pójść?

Józef Oleksy: Z mało kim chodzę już na kolację. Teraz moja wolność polega na tym, że robię co mi się podoba, chodzę na kolacje z kim mi się podoba, czytam co mi się podoba i piszę co mi się podoba.

Konrad Piasecki: I ćwiczę umysł i jestem ostry jak brzytwa?

Józef Oleksy: Nie jestem ostry jak brzytwa. Bardzo tego żałuję, ale wrócę do tej kondycji.