Robert Celiński, który zwyciężył w kategorii obcokrajowców najbardziej ekstremalnego biegu na świecie jakim jest Tenzing Hillary Everest Marathon przyznał po zejściu z gór, że w torowaniu drogi w śniegu stracił przed startem wiele energii. W 12. edycji zawodów sukces z 2011 roku powtórzył Szerpa Sudipa Kulunga. Wystartowała rekordowa liczba 136 zawodników, w tym 40 Nepalczyków.

Wyzwanie tubylcom rzucają każdego roku cudzoziemcy, dla których prowadzona jest osobna klasyfikacja. W 2005 roku pierwsze miejsce zajął w niej Celiński (AZS AWF Lotto Extreme Warszawa), generalnie był 36., a teraz dziewiąty.

Jak powiedział, 44-dniowa aklimatyzacja przebiegała pomyślnie, pomimo drobnych zakłóceń. Miałem problemy z kamykiem na nerce, którego musiałem po 10 dniach urodzić - relacjonował.

Kluczowe dla uczestników okazały się trzy ostatnie dni przed startem, które przypieczętowały losy większości, w tym także Celińskiego.

Od chwili przybycia do wioski Gorak Shep miałem wspaniałą pogodę, cieszyłem się na ten fakt, ale... w nocy nadeszła burza śnieżna i zapoczątkowała trzydniowe opady non stop, bez chwili wytchnienia. We wtorek udałem się do bazy pod Everest na wysokość 5364 m, gdzie miałem dołączyć do zorganizowanej grupy oczekującej na start. I tu popełniłem błąd. Powinienem zostać w Gorak Shep tę jedną noc dłużej. Zasugerowałem się tym, że lokalna prognoza pogody przewidywała kolejny dzień z deszczem, który miał zmyć śnieg z trasy, ale tak się nie stało - opowiadał po przybyciu do Katmandu.

Noc spędził na lodowcu, tak jak prawie wszyscy, oprócz jego najgroźniejszych rywali Szerpów, którzy przewidywali, co się może wydarzyć.

Dalsza część artykułu pod materiałem video:

Była to bezsenna noc. Co chwilę musieliśmy od środka namiotu walić w ściany by strącać śnieg, który był coraz cięższy i groził jego zawaleniem. Pomagali nam w tym też organizatorzy; całą noc przemieszczali się pomiędzy namiotami i od zewnątrz też zwalali śnieg - wspomniał.

Rano zapadła decyzja - wszyscy uczestnicy muszą się jak najszybciej ewakuować, gdyż zostaną odcięci od świata i będą poważne kłopoty z ewentualną pomocą.

W 10 minut i byłem gotowy. Wyruszaliśmy kilkoma grupami, ja w trzeciej z kolegą z Nowej Zelandii. Szybko dogoniliśmy dwie pierwsze i wyprzedziliśmy je. Ja i kilku zawodników, zmieniając się, przecieraliśmy szlak. Tu wymiękali nawet nasi przewodnicy - Szerpowie. Odcinek 5 km przedzieraliśmy się w metrowej warstwie śniegu prawie pięć godzin. To kosztowało mnie najwięcej energii, którą straciłem na dzień przed startem, a którą akumulowałem przez ostatni tydzień - zaznaczył.

Gdy dotarliśmy do Gorak Shep byłem tak wyczerpany, że czułem to do wieczora. Tej energii i wypoczynku zapewne zabrakło mi dzień później - dodał.

Pod koniec ucieczki spod bazy Everestu zaczęło się szybko wypogadzać. Warunki pogodowe uległy raptownej zmianie.

Wyszło słońce, które świeciło tak mocno, że prawie spaliło mi usta i nos. Do rana czułem jak pęka skóra na nosie i ustach, jak wypływa materia z pękniętych miejsc. Pierwsze kilometry były tu kluczowe, trasa mocno oblodzona i totalnie śliska. Wywróciłem się i prawdopodobnie złamałem kciuk w lewej ręce, a na kolejnym kilometrze drugi palec. Adrenalina robiła swoje i znieczulała ból na tyle, że starałem się o tym nie myśleć i biec dalej - opowiadał Celiński.

Śnieg topniał na trasie i robiło się błoto z kałużami. Podopieczny trenera Janusza Wąsowskiego wyprzedzał Szerpów, którzy sobie nie radzili.

Dwukrotnie zabłądziłem; zboczyłem z trasy, bowiem flagi, które wyznaczały trasę były złamane i nie było ich widać. Straciłem w tych przypadkach sporo czasu - przyznał.

Cieszę się, że wystartowałem tu drugi raz, zdobyłem jeszcze większe doświadczenie w tych górach i zapragnąłem wrócić w Himalaje za rok - podsumował Robert Celiński.

(j.)