Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku to największe w Polsce i jedno z największych w Europie muzeów skansenowskich. Malowniczo położone u podnóża Gór Słonnych, na terasie prawego brzegu Sanu przyciąga rokrocznie dziesiątki tysiące turystów z kraju i zagranicy. Powstało staraniem Aleksandra Rybickiego pierwszego dyrektora muzeum i Jerzego Tura – ówczesnego wojewódzkiego konserwatora zabytków. Dynamiczny rozwój oraz dzisiejszy kształt zawdzięcza mozolnej pracy i staraniom następców Aleksandra Rybickiego wraz z zespołem kilku pokoleń muzealników.
Muzeum jest placówką wielodziałową o charakterze naukowo-badawczym i oświatowym. Gromadzi, przechowuje i opracowuje naukowo dobra kultury ludowej - miejskiej, wiejskiej, z zakresu przemysłu, sztuki i rzemiosła artystycznego oraz archeologii Karpat. W ciągu 54 lat swej działalności zgromadziło ok. 180 obiektów architektury drewnianej, które udostępnia na ekspozycji muzealnej w Parku Etnograficznym. Na 38 ha powierzchni posadowiono obiekty tradycyjnego budownictwa ludowego: Bojków, Łemków, Pogórzan i Dolinian. W ramach poszerzania i uatrakcyjniania oferty turystycznej oraz realizując ambitne zamierzenia twórców skansenu, w ostatniej dekadzie oddano dla ruchu turystycznego nowe sektory: sektor przemysłu naftowego, sektor małomiasteczkowy a na ukończeniu jest sektor dworski.
Turysta odwiedzający Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku ma szansę przenieść się w realia sprzed ponad 100 lat. Dzięki wiernemu odtworzeniu wnętrz muzealnych i bogactwu eksponatów może poznać realia życia codziennego zarówno wsi jak i małego miasteczka. Zwiedzając kolejne chałupy, warsztaty rzemieślnicze, budynki gospodarcze, karczmy, szkołę, młyny wodne i wiatraki a w końcu przepiękne cerkwie i kościół może zobaczyć jak jedzono, ubierano się, pracowano i spędzano wolny czas.
Dla zainteresowanych przygotowano także szereg wystaw. Są to ekspozycje stałe takie jak funkcjonująca od 1998 roku wystawa ponad 200 ikon z terenu Karpat "Ikona Karpacka" oraz ekspozycje czasowe dotyczące malarstwa, rzemiosła, judaizmu, szkolnictwa czy tematyki małomiasteczkowej.
Sektor małomiasteczkowy "Galicyjski Rynek", którego uroczyste otwarcie miało miejsce 16 września 2011 roku zasługuje na szczególna uwagę. Jest to bowiem największe zrealizowane dotychczas zamierzenie inwestycyjne i merytoryczne w grupie muzeów na wolnym powietrzu w Polsce. Sam pomysł budowy takiego właśnie sektora nie jest nowy. Jak wynika bowiem z zachowanych protokołów posiedzeń Rady Muzealnej, propozycje stworzenia ekspozycji obrazującej życie codzienne typowego galicyjskiego miasteczka podały już na pierwszych posiedzeniach tego organu. Z różnych przyczyn jego realizację podjęto dopiero w ostatnich latach.
W obrębie "Galicyjskiego Rynku" pokazano najbardziej typowe aspekty życia codziennego zarówno społeczne jak i gospodarcze małego miasteczka z przełomu wieków. Na planie czworoboku rozmieszczono 29 obiektów architektury drewnianej, które wraz całą otaczającą je infrastrukturą i drobiazgowo zaaranżowanym wyposażeniem wnętrz dają niezwykle plastyczny obraz życia, pracy i wypoczynku jego dawnych mieszkańców - Polaków, Żydów i Ukraińców. Większość prezentowanych obiektów stanowią wierne repliki nieistniejących już budynków z podkarpackich miasteczek: Dębowca, Jaślisk, Brzozowa, Rybotycz, Birczy i innych. Są również obiekty oryginalne, przeniesione w tradycyjny sposób skansenowski takie jak remiza z Golcowej czy dom żydowski z Ustrzyk Dolnych. Należy podkreślić, że wszystkie obiekty zostały wyposażone stosownie do ich funkcji i przeznaczenia a eksponaty pochodzą w przeważającej mierze ze zbiorów własnych. Zwiedzający może więc obejrzeć nie tylko warunki życia dawnych mieszczan, ale także warsztaty rzemieślnicze i usługowe: szewca, krawca, woźnicy, fotografa czy zegarmistrza. Może obejrzeć dawną pocztę, aptekę, dom piekarza czy sklep kolonialny. Zaś po trudach zwiedzania zaprasza karczma i kręgielnia oczywiście drewniana - z epoki.