Ludzie pierwotni potrafili ze sobą współpracować, na przykład przy polowaniu, znacznie wcześniej, niż do tej pory myśleliśmy. Archeolodzy z Uniwersytetu Southampton sugerują, że nasi przodkowie już tysiące lat przed pojawieniem się neandertalczyków potrafili w grupie zabijać prehistoryczne słonie. Przekonują o tym wyniki badań szczątków słonia, pochodzących sprzed około 420 tysięcy lat.
Szczątki przedstawiciela wymarłego gatunku słonia (Palaeoloxodon antiquus) znaleziono w Ebbsfleet w hrabstwie Kent w 2003 roku, podczas prac przygotowawczych do budowy odcinka szybkiej kolei między tunelem pod Kanałem La Manche i Londynem. Dokładna analiza tego miejsca, znalezionych tam narzędzi i szczątków innych zwierząt, rzuciła nowe światło na zwyczaje żyjących w prehistorycznych czasach ludzi.
Wykopaliska ujawniły szereg warstw zawierających poza szczątkami samego słonia, krzemienne narzędzia oraz szczątki innych dużych zwierząt, turów, nosorożców i lwów. Były tam także pozostałości drobniejszych organizmów, makaków, bobrów, królików i ryjówek. Wszystko to potwierdza, że pochodzą z okresu ocieplenia klimatu między dwoma okresami zlodowaceń. Średnia temperatura była wtedy prawdopodobnie nieco wyższa, niż obecnie.
Sam słoń był dwukrotnie większy, niż współczesne słonie afrykańskie i ważył tyle, co cztery samochody osobowe. Naukowcy nie mają bezpośredniego dowodu, że został upolowany, nagromadzenie narzędzi wskazuje tylko, że jego mięso zostało rozebrane i podzielone na części, prawdopodobnie, przez grupę co najmniej czterech osób. Za hipotezą polowania przemawia jednak fakt, że osobnik był dorodny, w sile wieku, raczej nie padł ze starości.
Ewentualna broń, którą można było go upolować, drewniane dzidy, w tym przypadku nie przetrwały. Dlatego możemy co najwyżej znaleźć krzemienne narzędzia, służące do podziału mięsa. Wcześniejsze wykopaliska pokazywały jednak, że ludzie w owym okresie potrafili się takimi dzidami posługiwać. Umiejętność polowania na słonie i tym samym zdobywania tak dużej ilości pożywienia może pomóc w wytłumaczeniu, jak ludzie pierwotni mogli w tym okresie przesuwać się coraz dalej na północ.