Pucz Prigożyna czy pic Putina? cz.5

Falsyfikacja (łac. falsum – fałsz) – odmiana jednego z rozumowań zwanego sprawdzaniem. Termin ten rozpowszechniony został za sprawą krytycznego racjonalizmu Karla Poppera i stał się jedną z podstaw metody naukowej. Wnioskowanie falsyfikujące przebiega według schematu: Teoria "T" implikuje jednostkowe zdarzenie obserwacyjne "o"; zdarzenie obserwacyjne "o" nie zachodzi; wniosek: Teoria "T" jest fałszywa (nieadekwatna).

Putin w Dagestanie zachowuje się jak gwiazda rocka, entuzjastycznie przyjmowany przez fanów. Pozuje do selfie z młodymi dziewczynami w rzadkich interakcjach z publicznością. Nietypowe zachowanie podsyciło spekulacje, że był to sobowtór prezydenta Rosji. Na nagraniu nocnej wizyty rezydenta Kremla w mieście Derbent w Dagestanie w południowej Rosji można obejrzeć, jak wmieszał się w tłum niczym hollywoodzki aktor podczas występu na czerwonym dywanie. Sceny te odbiegały od obrazków z ostatnich lat. Elementem ekstremalnych środków bezpieczeństwa była ścisła kwarantanna dla każdego spoza bliskiego kręgu prezydenta przed spotkaniem z nim. „Coś tu jest nie tak. Wygląda to jak przedstawienie teatralne, w którym Putin tak naprawdę nie jest Putinem.” – skomentował Wiktor Alksnis, dawniej sowiecki taktyk wojskowy i polityk, obecnie zachodni analityk znany jako Czarny Pułkownik.

29 czerwca 2023 r. "Daily Mail"

Jednym z pozytywnych aspektów wydarzeń z 24 czerwca może być oczyszczenie władzy z nielojalnych i niestabilnych kadr.

Rosyjski bloger Borys Rożyn

Wielu zwykłych Białorusinów nie podziela entuzjazmu Łukaszenki i obawia się, że ewentualne przybycie bojowników Wagnera jeszcze bardziej wciągnie Białoruś w zamieszanie ogarniające putinowską Rosję. Od rozpoczęcia inwazji na Ukrainę na pełną skalę w lutym 2022 r. badania konsekwentnie wykazują, że przytłaczająca większość Białorusinów sprzeciwia się jakiemukolwiek zaangażowaniu w wojnę. Białoruscy kolejarze i inni działacze sabotowali ruch rosyjskich wojsk i sprzętu wojskowego w całym kraju, a białoruscy ochotnicy wojskowi włączyli się do walki z Rosją na Ukrainie. Wiadomość, że Białoruś może teraz służyć jako miejsce wygnania dużej liczby bojowników Wagnera, z pewnością pogłębi istniejące obawy co do roli tego kraju jako młodszego partnera w słabnącej inwazji Rosji na Ukrainę. Łukaszenka udzielił Putinowi pozwolenia na wykorzystanie Białorusi jako odskoczni do próby zajęcia Kijowa w początkowej fazie wojny na początku 2022 roku. Nadal zaopatruje Rosję w sprzęt wojskowy i amunicję, jednocześnie pozwalając rosyjskim żołnierzom szkolić się w białoruskich bazach. Ostatnio Białoruś podobno rozpoczęła proces przyjmowania rosyjskiej broni jądrowej.

28 czerwca 2023 r. "Atlantic Council" - Hanna Liubakowa, dziennikarka z Białorusi

"Zapowiedź rozmieszczenia Grupy Wagnera oraz rosyjskiej broni jądrowej na Białorusi zmienia w istocie architekturę bezpieczeństwa w naszym regionie" – mówił w Kijowie prezydent Andrzej Duda.

Jens Stoltenberg, sekretarz generalny NATO, uważa za przedwczesne wyciąganie wniosków na temat wpływu pobytu przywódcy Grupy Wagnera Jewgienija Prigożyna i jego wojsk na Białorusi na bezpieczeństwo Sojuszu. „Jest za wcześnie, by osądzać, jakie będą konsekwencje przeniesienia Prigożyna na Białoruś i że najprawdopodobniej część jego sił również będzie stacjonować na Białorusi. Jest za wcześnie, by o tym mówić” – oświadczył Stoltenberg. Łotewski minister spraw zagranicznych i prezydent elekt Edgars Rinkēvičs zaznaczył, że relokacja wagnerowców i ich przywódcy Jewgienija Prigożyna na Białoruś wymaga oceny pod kątem bezpieczeństwa. „Należy to postrzegać w świetle szczytu NATO i wszystkich dyskusji, które prowadzimy na temat obrony, odstraszania i niezbędnych decyzji w celu wzmocnienia bezpieczeństwa wschodniej flanki” – powiedział łotewski minister. Litewski minister spraw zagranicznych Gabrielius Landsbergis powiedział, że tempo posuwania się wagnerowców w kierunku Moskwy świadczy o potrzebie wzmocnienia obrony państw bałtyckich. „Granice naszych krajów znajdują się zaledwie setki kilometrów od tej działalności, więc droga może im zająć 8-10 godzin, i nagle pojawią się gdzieś na Białorusi w pobliżu Litwy. Tworzy to bardziej niestabilne, nieprzewidywalne środowisko dla naszego regionu” – powiedział Landsbergis.

Uciekinier z KGB Michaił Butkow twierdzi, że Jens Stoltenberg był tajnym kontaktem KGB w 1990 roku o pseudonimie „Stiekłow”. Według Butkowa - Stoltenberg ("Stiekłow") spotykał się z pracownikiem sowieckiej ambasady „attaché kulturalnym” Borysem I. Kiriłłowem, faktycznie służącym w rosyjskich służbach specjalnych. Kiriłłow stacjonował w Oslo od 1986 roku aż do 1990 roku. Po ucieczce Butkowa 22 maja 1991 r. Kiriłłow - wraz z siedmioma innymi sowieckimi dyplomatami - został uznany za niepożądanego w Norwegii. Kontakty Kiriłłowa ze Stoltenbergiem częściowo przyczyniły się do uznania Kiriłłowa za persona non grata. Jako członek Komisji Obrony Stoltenberg uzyskał dostęp do zbiorowych tajemnic Sił Zbrojnych. Uczestniczył również w szeregu kontroli wrażliwych instalacji obronnych. W listopadzie tego samego roku Stoltenberg opuścił komisję obrony i został sekretarzem stanu w Ministerstwie Środowiska. Butkow napisał w książce „KGB w Norwegii – ostatni rozdział”, że sowiecke specsłużby miały kilka bardzo ważnych poufnych kontaktów w norweskiej elicie władzy. W wywiadzie Butkow stwierdził, że Stoltenberg na spotkaniach przekazał informacje, które znalazły odzwierciedlenie w raportach, które Kiriłłow wysyłał do centrum KGB w Moskwie. Inny uciekinier z KGB Oleg Gordijewski wspominał wcześniej o kontaktach Jensa Stoltenberga z personelem KGB w Oslo.

25 lutego 2003 r. - artykuł w Verdens Gang – drugim co do wielkości dzienniku w Norwegii

W „dyskusjach” rosyjskich ekspertów po raz pierwszy pojawił się szczegółowo zarysowany schemat rozumowania, który ma uzasadniać racjonalność użycia taktycznej broni jądrowej. Zakłada on, że: 1) wojna z Ukrainą to w istocie konfrontacja z całym Zachodem; 2) wygrana Rosji w scenariuszu długofalowego konfliktu nie jest możliwa i jego koszt byłby zbyt wysoki; 3) rosnące poparcie Zachodu dla Kijowa (szczególnie w postaci dostaw coraz bardziej zaawansowanej technologicznie broni) i tak nieuchronnie doprowadzi do starcia z NATO i nieograniczonej wojny nuklearnej; 4) Waszyngton nie odważy się zadać uderzenia odwetowego (nawet konwencjonalnego) w terytorium Rosji, gdyż będzie się obawiał, że rosyjska odpowiedź będzie wymierzona w terytorium amerykańskie („wątpliwe, aby Amerykanie poświęcili Boston dla Poznania” – pisze Trienin); 5) art. 5 Traktatu Północnoatlantyckiego (o odpowiedzi na agresję) ma w rzeczywistości charakter mityczny; 6) koszty polityczne odium, jakie spadnie na Rosję za złamanie nuklearnego tabu, będą ograniczone („Zwycięzców się nie sądzi”).

23 czerwca 2023 r. "Ośrodek Studiów Wschodnich" - "Rosja intensyfikuje nuklearny szantaż", Witold Rodkiewicz

W cza­sach tak zwa­nej wła­dzy ludo­wej, krą­żył taki żart, że gdyby na Saha­rze zapa­no­wał komu­nizm, to po pew­nym cza­sie zabra­kłoby tam pia­sku. Ni­gdy się nie prze­ko­namy, że tak by się stało. Choć ZSRR pewne wpły­wy w tam­tej czę­ści Afry­ki swego czasu miał. Teraz wraca tam puti­now­ska Rosja. Choć już bez daw­nego zadę­cia. Liczy się biz­nes, no i oczy­wi­ście poli­tycz­ne wpły­wy. Amba­sa­dor Rosji w Algie­rii Igor Bie­lia­jew oznaj­mił, że „w zale­d­wie parę mie­sięcy rosyj­ska obec­ność w Mali przy­nio­sła tam bez­pie­czeń­stwo i sta­bil­ność”. Mali to połu­dnio­wy są­siad Algie­rii, kraj od lat zma­ga­jący się z dżi­ha­dy­stami. Wbrew temu, co mówił dyplo­mata, obec­ność Ro­sjan nie­wiele tam po­ma­ga, ra­czej dopro­wa­dziła tylko do za­ostrze­nia kon­flik­tu. Wagne­rowcy nie tylko nie dali rzą­dzą­cej w Ba­ma­ko jun­cie prze­wagi w woj­nie z dżi­ha­dy­stami, ale na doda­tek, wspól­nie z rzą­dową armią, masa­krują lud­ność cy­wil­ną, którą oskar­żają o sprzy­ja­nie isla­mi­stom. Sce­na­riusz wej­ścia Rosji do Mali, z Grupą Wa­gne­ra na czele, jest po­dob­ny do tego w Repu­blice Środ­ko­wo­afry­kań­skiej. Była fran­cu­ska kolo­nia, bied­na i pogrą­żona w we­wnętrz­nych wal­kach. Mię­dzy­na­ro­dowa pomoc woj­skowa nie­sku­tecz­na w kon­fron­ta­cji z rebe­lian­tami. Wtedy poja­wia się ofer­ta z Mo­skwy: do­sta­wy uzbro­je­nia, a przede wszyst­kim „in­struk­to­rzy woj­skowi” szko­lący woj­sko i ochra­nia­jący rząd. W Mali rzą­dzi woj­skowa junta, po dwóch pu­czach prze­pro­wa­dzo­nych w małym odstę­pie czasu (2020–2021) przez puł­kow­nika Assi­miego Goitę. Armia odsu­nęła cywi­lów od wła­dzy, bo nie ra­dzi­li sobie w woj­nie z dżi­ha­dy­stami powią­za­nymi z Pań­stwem Islam­skim i Al-Kaidą. Mimo wspar­cia UE, in­nych afry­kań­skich kra­jów i przede wszyst­kim Fran­cji, junta zmie­niła też so­jusz­nika. Pary­żowi po­dzię­ko­wano, zapro­szono Ro­sjan. Mo­skwa, w prze­ci­wień­stwie do Za­cho­du, nie kry­ty­kuje nie­de­mo­kra­tycz­nych rzą­dów puł­kow­ni­ków. Ofi­cjal­nie obo­wią­zuje współ­praca woj­skowa, na mocy któ­rej Rosja zapew­nia wspar­cie dorad­ców i do­sta­wy broni. Ale podob­nie jak wcze­śniej w paru in­nych afry­kań­skich kra­jach, to przy­kryw­ka dla obec­no­ści najem­ni­ków. Rosja­nie tak na­praw­dę do Mali wró­cili. Już w cza­sach zim­nej wojny Zwią­zek So­wiec­ki był jed­nym z klu­czo­wych part­ne­rów władz w Ba­ma­ko, wspie­ra­jąc Mali wiel­kimi pro­jek­tami infra­struk­tu­ral­nymi, choć­by w obsza­rze wydo­by­cia złota i pro­duk­cji ce­men­tu, jak też dosta­wami broni.

Grzegorz Kuczyński "Wagnerowcy. Psy wojny Putina"

Zajęty jestem tworzeniem w pierwszej dyrekcji departamentu «D». Szukam przedstawiciela na Francję. Nasze metody są dosyć ezoteryczne, ale opanuje je pan bez kłopotu. Jak najszybciej obsypiemy pańskie epolety gwiazdkami, żeby zrobić wrażenie na głupcach. Pan jest młody i na początku i pan będzie pod wrażeniem swego awansu. Proszę się nie dać zwieść. Gwiazdki to środki do celu, a nie cel, oto czego nie potrafią zrozumieć nasi wojownicy. Marzą, by zakrwawić ostrza swych noży i za to dostać gwiazdki. Lecz Sun Tsu powtarza: podczas wojny najlepsze co się może zdarzyć, to opanować kraj nieprzyjacielski nietknięty przez zniszczenia; unicestwienie go to ostateczność. Oto właśnie metoda naszego postępowania we Francji, mój rubinowy Jakubie Mojsiejewiczu. Zgarniemy ją nietkniętą.

Vladimir Volkoff "Montaż"

"Moja praca? Je­stem kre­ato­rem realu. Nie, nie je­stem wa­ria­tem, który wy­obra­ża sobie, że stał się bó­stwem rów­nym Ma­ni­tu. Na od­wrót – trzeź­wo oce­niam swoją pracę, za którą mi tak mi­zer­nie płacą. Każdy real, jak wia­do­mo, sta­no­wi okre­ślo­ną sumę tech­no­lo­gii in­for­ma­cyj­nych." Wiktor Pielewin w powieści "S.N.U.F.F." opowiada historię, która się wydarzyła i wydarzy, a robi to w sposób fascynujący, wciągający i porywający – w takiej właśnie kolejności: fascynuje, wciąga i porywa. "S.N.U.F.F." to powieść badająca konflikt pomiędzy cywilizowanymi mieszkańcami Bizancjum/Big Biz a dzikimi Orkami/Urkami mieszkającymi w kraju Urkana. Materiały filmowe zwane jako S.N.U.F.F.: Special Newsreel / Universal Feature Film (brutalne filmiki bez cenzury) tworzone przez – bohatera, pilota Damilola Karpov – mają na celu zaspakajanie potrzeby kultury Biznacjum, która to potrzebuje odpowiedniej liczby ofiar, do tworzenia obrazu obcego. Oszałamiająca, bestsellerowa, postapokaliptyczna powieść ukazująca wizjonerskie spojrzenie na wojnę i media. S.N.U.F.F. odsłania kartka po kartce jego wizję: świat się zmienił, ale nie człowiek. Wizję ze znakiem zapytania: jak to możliwe? Ludziom się wydaje, że znają wszystkie części, z jakich się składa i będzie składał ten świat (u Pielewina: real),ale gdy go zepsują i złożą z pozostałych kawałków – stanie się inny, całkiem obcy. I człowiek dla tego świata jest ciałem obcym, choć w takim kształcie sam go stworzył. Autor porusza się w nim jak wśród paradoksów starożytnych Greków, które wydają się odpowiednim kluczem do najbardziej skomplikowanego organizmu. Odczytując je na nowo, przykłada jak miarę do tego, co widzi: już nie jeden świat, ale dwa – na dole i na górze, czyli jednocześnie dawny i nowy. W tych dwóch wymiarach prowadzona jest – równolegle – akcja powieści. Żeby dać jej przedsmak, można przywołać taki obraz: „Londyn w naszych czasach to tylko widok za oknem. Żaden inny Londyn już nie istnieje od stuleci”. W opanowanym przez technologię „nowym świecie” – Big Biz – dominuje przekaz, dlatego autor mówi przez bohatera: „żyjemy w społeczeństwie wizualnym”. Informacja ta ma u Pielewina wydźwięk pejoratywny – to narkotyk. Społeczeństwo jest od niego całkowicie uzależnione. Na tym kolejnym poziomie rozwoju – autor nazwie go „postinformacyjnym” – rządzi już jednak nie informacja, ale właśnie przekaz, opierający się na dezinformacji. Inne pojęcia przydatne do jego opisu to: reglamentacja, manipulacja, inwigilacja. Brzmią znajomo, ale Pielewin nie byłby sobą, gdyby nie używał neologizmów bazujących na tym, co wydaje się dobrze znane i oswojone, a pod swoją nową postacią robi się złowieszcze: demarchia (demokracja monarchiczna),demokratura (demokratyczna dyktatura),liberatywny (liberalno-konserwatywny). Wykorzystując filmowaną rzeczywistość, tworzy się jej odpowiednio spreparowaną wersję dla odbiorców. Podstawowym narzędziem tej manipulacji jest snuff. „Po co ludzie kręcą snuffy?” – to pytanie wielokrotnie pada w powieści. Poszukiwanie przez czytelnika odpowiedzi na nie, jak również na to, czym snuffy są i jaki przynoszą skutek, to wędrówka nie tylko po kartach książki, ale też po znanej z mediów współczesności – takiej, jaka została stworzona i jaka już pozostanie w pamięci, utrwalona na taśmie filmowej. Ale z perspektywy powie się o niej: „Filmowano nieprawdę i nikt w nią nie wierzył. Niewiara prowadziła do nienawiści. W wyniku tego cały świat runął”. Wygląda znajomo? Nic dziwnego. To świat alternatywny – jeden z możliwych, utworzony ze znanych dzisiaj dobrze trendów i jeszcze lepiej znanych doświadczeń. Nie może być całkiem obcy tylko dlatego, że rozwinięte i doprowadzone do skrajności zostały masowe techniki najbardziej skuteczne, jeśli chodzi o wpływ na ludzi. Skoro już dziś dominuje przekonanie, że w skali masowej umysłami rządzą media, zwłaszcza obrazkowe (telewizja, kino, Internet),będzie okazja przekonać się, jak to wygląda po kolejnej, 221 Świętej Wojnie, sfilmowanej szerokim planem dla korporacji CINEWS, która ją udostępni wszystkim chętnym. Czytelnicy zapewne zwrócą wtedy uwagę na drobną, ale charakterystyczną modyfikację ujawniającą dwa filary wszechświata informacyjnego: film i wiadomości.

lubimyczytac.pl

Polacy nienawidzą Rosji i chcą jej zniszczenia, ale Amerykanie nie powinni naśladować ich niestrategicznych emocji: Federacja Rosyjska poprzez samo swoje istnienie powstrzymuje chińską potęgę od Mongolii po Tadżykistan przez 2 „stany”, jednocześnie pomagając w Indiach, Laosie i Wietnamie. Ukraina nie może przegrać, ale...

Edward Nicolae Luttwak - amerykański ekonomista, strateg i historyk wojskowości, teoretyk wojskowości były doradca Prezydenta USA George’a H.W. Busha

Czy Biden może powstrzymać rosyjski atak nuklearny na Ukrainę? Tak, jeśli dostarczy Ukrainie taktyczne bomby atomowe.

Michael Rubin - wykładowca w American Enterprise Institute (AEI). Wcześniej pracował jako urzędnik w Pentagonie.