Zmarł gen. Jan Henryk Podhorski, ps. Zygzak - poinformował w środę wojewoda wielkopolski. Podhorski był uczestnikiem Powstania Warszawskiego, działaczem powojennej konspiracji antykomunistycznej, generałem brygady WP w stanie spoczynku. W czerwcu tego roku Podhorski skończyłby 102 lata.
Gen. Jan Podhorski był wzorem żołnierza i obywatela, którego biografia stanowi inspirację dla kolejnych pokoleń, gotowych służyć Polsce. Przykład jego patriotyzmu i wiernej służby Ojczyźnie do dziś jest ważną lekcją dla młodych ludzi - podkreślił wojewoda wielkopolski Michał Zieliński. Dodał, że jako żołnierz, powstaniec warszawski, harcerz i działacz drugiej konspiracji zawsze dawał świadectwo wielkiej odwagi i poświęcenia dla Ojczyzny.
Na najwyższe uznanie zasługuje fakt, że przez całe życie pełnił służbę Polsce i niósł pomoc bliźnim zgodnie z rotą Przyrzeczenia Harcerskiego. Z ogromnym smutkiem przyjąłem wiadomość o jego śmierci. Rodzinie i znajomym zmarłego składam najszczersze wyrazy współczucia - napisał wojewoda.
Z ogromnym smutkiem przyjem wiadomo o mierci gen. Jana Podhorskiego. By wzorem onierza i czowieka, ktrego biografia stanowi inspiracj dla kolejnych pokole. Jako powstaniec warszawski i harcerz dawa wiadectwo wielkiej odwagi i powicenia dla Ojczyzny. pic.twitter.com/961RTo3ttw
ZielinskiMPLJanuary 4, 2023
Jan Podhorski urodził się w patriotycznej rodzinie. Jego ojciec Maksymilian był powstańcem wielkopolskim odznaczonym Krzyżem Walecznych. Matka pochodziła z rodziny włościańskiej.
Od 24 sierpnia 1939 r. Podhorski był ochotnikiem batalionu Obrony Narodowej "Opalenica". 12 września 1939 r. walczył pod Sompolnem, a pod Sannikami dostał się do niewoli. Po kilku miesiącach wrócił do Rakoniewic, aresztowany przez gestapo, torturowany, uciekł do Koźmina Wlkp. W styczniu 1940 r. współzakładał harcerską organizację konspiracyjną "Orły", która wydawała podziemne pismo pod tym samym tytułem.
W kwietniu 1942 r. przedostał się do Generalnego Gubernatorstwa. Tam przystąpił do Organizacji Wojskowej Związek Jaszczurczy. Po scaleniu organizacji, już jako żołnierz Narodowych Sił Zbrojnych. Po wybuchu Powstania Warszawskiego walczył w pułku NSZ im. gen. Władysława Sikorskiego, następnie w 2. Kompanii Batalionu Armii Krajowej "Miłosz" śródmiejskiej Grupy "Radwan". 23 sierpnia 1944 r. jako dowódca grupy szturmowej uczestniczył w zdobyciu Komendy Policji i Kościoła Św. Krzyża. Po zakończeniu powstania, w stopniu podporucznika był więziony w Stalagu IV B w Muehlbergu.
Po wojnie wrócił do Poznania, podjął studia (leśnictwo). Współtworzył organizację konspiracyjną "Młodzież Wszechpolska". W maju 1946 r. w proteście wobec wydarzeń w Krakowie zainicjował wybuch strajku w Poznaniu, w którym żądano uwolnienia studentów aresztowanych 3 maja w Krakowie. Bezpieka aresztowała Go w grudniu 1946 r., a Wojskowy Sąd Rejonowy w Poznaniu skazał na 7 lat więzienia. Karę odsiadywał we Wronkach.
W PRL nieustannie był prześladowany przez służby bezpieczeństwa aż do lat osiemdziesiątych. Pracował w spółdzielczości, był rzecznikiem patentowym. Mieszkał w Poznaniu.
W lutym 2016 r. został awansowany do stopnia generała brygady WP. Został odznaczony m.in.: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Armii Krajowej, Medalem "Za udział w wojnie obronnej 1939", Medalem "Pro Memoria", Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości, Medalem "Pro Bono Poloniae".