Nasi przodkowie prawdopodobnie nauczyli się chodzić na dwóch nogach, zanim zeszli z drzewa. Przekonują o tym wyniki badań społeczności szympansów z doliny Issa z zachodniej Tanzanii. Przedstawiciele najbliższego nam gatunku zwierząt żyją tam na obszarach sawanny, gdzie mają do dyspozycji zarówno fragmenty lasu, jak i puste przestrzenie. Okazało się, że chodzą tam na dwóch nogach nie częściej niż ich pobratymcy w gęstych lasach. I poruszają się tak głównie... w koronach drzew. Piszą o tym na łamach czasopisma "Science Advances" naukowcy z University College London, University of Kent i Duke University.
Dotychczasowe teorie przekonywały, że do rozwoju dwunożności u naszych przodków przyczyniła się obecność terenów niezalesionych, która sprawiała, że nie można było przemieszczać się na dalekie odległości tylko zwisając w koronach drzew.
Właśnie takie warunki panowały na terenach, które uważa się za kolebkę człowieka. Dlatego właśnie autorzy pracy postanowili przyjrzeć się obyczajom szympansów z doliny Issa i porównać je z tymi, które obserwuje się u przedstawicieli tego gatunku w innych, w pełni zalesionych rejonach Afryki.
Wyniki 15-miesięcznych obserwacji 13 dorosłych szympansów (6 samic i 7 samców) pokazały się, że szympansy z rejonu sawanny spędzały na drzewach porównywalnie wiele czasu jak zwierzęta z gęstych lasów. Dostępność otwartych terenów wcale nie zachęcała ich do schodzenia z drzew i chodzenia po płaskim.
Aż 85 proc. przypadków dwunożnego poruszania obserwowano przy tym właśnie na drzewach. Wygląda na to, że teoria o tym, jakoby środowisko sawanny w jakiś sposób skłaniało naszych odległych przodków do stawania na dwóch nogach, nie znajduje tu potwierdzenia.
W naturalny sposób zakładaliśmy, że ponieważ w rejonie doliny Issa rośnie mniej drzew niż w typowym lesie tropikalnym, gdzie żyje większość szympansów, częściej będziemy tam obserwować zwierzęta poruszające się po płaskim. A ponieważ tradycyjnie właśnie w takim terenie dwunożność wydaje się bardziej praktyczna, spodziewaliśmy się, że będzie wśród tamtejszych szympansów popularniejsza - tłumaczy współautor pracy, dr Alex Piel z UCL Anthropology - A jednak okazało się, że tak nie jest.
Wyniki naszych badań wskazują, że cofanie się lasów w okresie przejściowym między miocenem i pliocenem, około 5 milionów lat temu, pojawienie się bardziej otwartego, podobnego do sawanny środowiska, wcale nie musiało być czynnikiem kluczowym w ewolucji dwunożności. Wydaje się, że dwunożność rozwijała się właśnie na drzewach, a szczególnie tam, gdzie można było znaleźć na nich pożywienie - podkreśla dr Piel.
Wiele hipotez dotyczących ewolucji dwunożności zakładało, że nasi przodkowie zeszli z drzew i wtedy zaczęli chodzić w postawie wyprostowanej. Nasze wyniki tego absolutnie nie potwierdzają - dodaje współautorka pracy, dr Fiona Stewart z UCL Anthropology.
Zapraszamy na nasze media społecznościowe. Polub nas na Instagramie!