Byliśmy po prostu jak we mgle, nic nie wiedzieliśmy, co z nami będzie, czy my dożyjemy do jutra, czy będziemy mieszkać, czy nas wyrzucą, pod który most - powiedziała przed komisją weryfikacyjną b. lokatorka Noakowskiego 16 Anna Błażewicz. Komisja kontynuuje rozprawę dotyczącą nieruchomości przy Noakowskiego 16.
Komisja zaczęła badać sprawę komisja wczoraj - przesłuchała b. szefa BGN Marcina Bajkę oraz lokatorów kamienicy. Gronkiewicz-Waltz wczoraj nie stawiła się jako świadek - oświadczyła, że odmawia zeznań jako świadek, bo sprawa dotyczy jej męża.
Błażewicz - która była lokatorką Noakowskiego 16 do 2013 r. - swoje oświadczenie na początku zeznań rozpoczęła od odczytania pisma innej b. lokatorki kamienicy, która przy Noakowskiego 16 mieszkała do 2012 r. Oświadczam też, że znane mi są przypadki trzech zgonów mieszkańców kamienicy, które mogą mieć związek przyczynowo-skutkowy z sytuacją, w jakiej znaleźli się lokatorzy po przejęciu kamienicy przez nowego właściciela, gdyż następowały krótko po kolejnych podwyżkach - odczytała świadek.
Zobacz również:
Był tak wrażliwą osobą, mój syn nie mógł się pogodzić z tym, jak można oddać kamienicę z lokatorami pozostawiając lokatorów samym sobie. Serce nie wytrzymało - mówiła.
W odczytanym przez Błażewicz piśmie b. lokatorki napisano, że "problemy zaczęły się w październiku 2006 r." - wtedy stawka czynszu zmieniła się z 2,49 zł/m kw. na 11,69 zł/m kw. W związku z tak szokową podwyżką lokatorzy założyli stowarzyszenie i podjęli działania w celu uzyskania informacji, co się stało, kto jest nowym właścicielem i na jakiej zasadzie nim został, gdyż miasto nie poinformowało nas o niczym - zaznaczono w tym piśmie.
Jak dodała lokatorzy zaczęli być także "nękani bardzo rozległymi remontami, które zaczęły się zaraz po przejęciu kamienicy w październiku 2006 r. Uciążliwym faktem było zabranie nam piwnic, co odcięło nas od możliwości składowania opału - zaznaczyła.
To lokatorzy Noakowskiego 16 w krótkim czasie odkryli, że dokument ze sprawy jest sfałszowany, a nie urzędnicy miasta - zeznała Anna Błażewicz. To ja przepraszam; za co ci ludzie pieniądze brali? - spytała komisję weryfikacyjną.
Straciliśmy zaufanie do wszystkich urzędów - mówiła w swych zeznaniach Błażewicz. Dodała, że dostała początkowo od miasta informację o możliwości wykupu swego lokalu, ale zaraz potem wycofano się z tego, bo - jak tłumaczono - "są roszczenia do budynku".
Według świadka, prawnicy nie chcieli wziąć jej sprawy sądowej. Często była taka odpowiedź: "To dotyczy rodziny Waltzów. Nie, nie. To sprawa polityczna; ja się w to nie mieszam" - powiedziała.
Błażewicz zeznała, że gdy chciała zameldować swą wnuczkę, urzędniczka odpowiedziała, że Fenix "nie życzy sobie meldowania". Pytałam, czy pismo Fenix jest ważniejsze od prawa konstytucyjnego, bo dziecko musi być zameldowane, aby mieć nr PESEL - dodała świadek. W końcu wnuczkę zameldowano. A ja trzy dni dochodziłam do siebie - zaznaczyła Błażewicz.
Według niej wskutek remontu prowadzonego przez spółkę Fenix pęknięcie na ścianie pojawiło się nad łóżeczkiem wnuczki. Patrzyłam na to ze zgrozą - dodała.
Błażewicz mówiła też, że na podwórku od stu lat stała kapliczka z Matką Boską. Wojna jej nie zniszczyła, a zniszczył ją samochód wynajęty przez Fenix - powiedziała. Najpierw figurkę postawiono na schodach, a potem ona ją zabrała do siebie. I nikt nie spytał, gdzie ona się znajduje - dodała z goryczą.
W odczytanym przez nią piśmie innej lokatorki była m.in. mowa o katastrofie budowlanej w budynku, którą - według autorki - wywołała spółkę Fenix, by zmusić miasto do zapewnienia lokali zastępczych, które były poniżej standardów. Dodano w nim, że w jednej ze spraw o drastyczne podwyżki czynszu sędzia mówił: "Socjalizm się skończył; właściciel może zadać za najem tyle, ile chce".
Przed wojną właścicielami Noakowskiego 16 były osoby pochodzenia żydowskiego, które zginęły w czasie II wojny światowej. W 1945 r. Leon Kalinowski, wraz z Leszkiem Wiśniewskim i Janem Wierzbickim, zaczął posługiwać się w warszawskich urzędach antydatowanym na czas sprzed wojny pełnomocnictwem właścicieli do dysponowania przez niego ich nieruchomością; miał on sfałszować akt notarialny i wypisy z niego. Dzięki temu Kalinowski sprzedał kamienicę Romanowi Kępskiemu (wujowi Andrzeja Waltza) i Zygmuntowi Szczechowiczowi.
Potem okazało się, że wojnę przeżyła Maria Oppenheim, żona jednego z dawnych właścicieli, która wykazała oszustwo. Pod koniec lat 40. Kalinowski został skazany na więzienie. Sąd unieważnił też wtedy pełnomocnictwa, którymi się posługiwał.
Po wydaniu "dekretu Bieruta", Kępski i Szczechowicz wszczęli - jako pokrzywdzeni przez dekret - postępowanie o ustanowienie prawa własności czasowej gruntu pod kamienicą, czego odmówiono im w 1952 r. W 2001 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło orzeczenie z 1952 r. W 2003 r. prezydent m.st. Warszawy ustanowił prawo użytkowania wieczystego nieruchomości na rzecz kilkunastu spadkobierców Kępskiego i Szczechowicza, w tym - Andrzeja Waltza i jego córki. W 2007 r. 91 proc. udziału kamienicy nabyła od nich Fenix Group. Według mediów, rodzina Gronkiewicz-Waltz miała na tym zarobić 5 mln zł.
Nękanie mieszkańców osiągało kulminację, kiedy lokatorzy wchodzili na drogę sądową - zeznał przed komisją weryfikacyjną były lokator Noakowskiego 16 Bogdan Oślak. Dodał, że nękanie polegało m.in. na wyłączaniu wind, zamykaniu dopływu prądu czy ciągnących się latami remontach.
Oślak oświadczył przed komisją, że był ostatnim lokatorem, który wyprowadził się z kamienicy przy Noakowskiego. Stało się to w 2014 roku.
Jego zdaniem, po przejęciu kamienicy przez nowych właścicieli dochodziło do nękania mieszkańców. Polegało ono m.in. na zamykaniu dopływu wody, wyłączaniu prądu, wyłączaniu wind przy jednoczesnym blokowaniu przejścia czy uciążliwych, ciągnących się latami remontach. Jak wskazał, nękanie osiągało kulminację, "kiedy lokatorzy zaczęli wchodzić na drogę sądową".
Cierpienie ludzkie nie ma ceny. Nie ma kary dla tych, którzy to cierpienie spowodowali i nie potrafili go zatrzymać. Spowodowano nieodwracalne straty moralne i materialne - zeznał świadek. Oświadczył też, że urząd dzielnicy nie informował we właściwy sposób o zmianie właściciela budynku, z kolei - jak ocenił - wydział lokatorski dzielnicy wprowadzał mieszkańców w błąd w sprawie mieszkań zastępczych.
Świadek zwrócił uwagę, że miasto robiło remont w momencie, kiedy wiadomo było, że wobec kamienicy jest roszczenie. Dodał, że lokatorzy "byli w szoku", że tak się dzieje.
(mpw)
