Czujność pracownika tartaku i starania Bractwa Bartnego z podlaskiego Augustowa sprawiły, że do tamtejszego Muzeum Kultury Bartniczej trafiła prawdopodobnie najstarsza barć na świecie. Została ona znaleziona w pobliżu Leżajska w woj. podkarpackim i pochodzi sprzed ponad 14 wieków.
Plastry miodu, resztki po miodzie, a nawet szczątki rodziny pszczelej - to wszystko ukrywało się w gnieździe pnia dębowego.
Do tego niecodziennego odkrycia doszło w okolicach Leżajska w województwie podkarpackim.
Podczas wydobywania piasku na żwirowni znaleziono pień dębu, który po przewiezieniu do pobliskiego tartaku miał być przetworzony na deski.
Gniazdo zostało przypadkowo odkryte w pniu, który został przecięty. Dzięki czujności właściciela tartaku, również pszczelarza, który skontaktował się z Bractwem Bartnym, odkrycie stało się znane.
Wiemy na razie tyle, że drzewo, w której barć została wykonana, przestało rosnąć w roku 680 naszej ery na długo przed tym, jak powstała państwowość pierwszych Polan. Wiemy też, że bartnik, który ją wykonał, stworzył ją co najmniej 70, a może i 100 lat przed tym, jak drzewo przestało rosnąć. Barć w całości zarosła, zamykając wewnątrz rodzinę pszczół. Wiemy też, że przez dziesięciolecia żyły w tej barci różne rodziny pszczele. Jak jedna umierała, kolejna przychodziła, zajmowała jej miejsce. Z wnętrza wyciągnęliśmy ponad 20 centymetrów humusu pochodzenia zwierzęcego, czyli rozłożonych pszczół, wosku, które przez te dekady nieużytkowania tej barci przez człowieka zbierały się na dnie - mówi Piotr Piłasiewicz, prezes Bractwa Bartnego.
Z "sarkofagu", jak nazywają barć w Muzeum, pobrano już próbki miodu i pszczół. Profesor Adam Tofilski porównał już te próbki z pszczołą środkowoeuropejską, która w Puszczy Augustowskiej jest pod ochroną i znalazł wiele podobieństw.
W Muzeum Kultury Bartniczej w Augustowie można podziwiać nie tylko pień z najstarszą znaną barcią, ale także dowiedzieć się o historii bartnictwa, które ma swoje korzenie w tej części Polski.
