W 1968 uczestniczył w fali strajków studenckich. Po ich stłumieniu, wspólnie z Jerzym Petryniakiem, Zdzisławem Ojrzyńskim, Piotrem Plenkiewiczem, Ryszardem Trąbskim wydrukował i kolportował ulotki potępiające ówczesne władze komunistyczne za represje wobec protestujących studentów.

W czasie fali sierpniowych strajków w 1980 roku, które poprzedziły powstanie NSZZ "Solidarność", aktywnie wraz z "Biuletynem Dolnośląskim" włączył się w organizowanie strajków we Wrocławiu. Była to jedyna zorganizowana grupa opozycyjna inicjująca i wspierająca protesty we Wrocławiu. W Solidarności przygotowywał i drukował wraz z zespołem "Biuletynu Dolnośląskiego" odezwy po rosyjsku do żołnierzy sowieckich stacjonujących w Polsce. Został za to aresztowany i sądzony - był to pierwszy tego typu proces polityczny w PRL.

Gdy wprowadzono stan wojenny uniknął aresztowania, ponieważ przewoził wieczorem sprzęt poligraficzny dla konspiracyjnej drukarni "Biuletynu Dolnośląskiego". Natychmiast wszedł wtedy do podziemia i korzystając z zakonspirowanej struktury, rozpoczął działalność poligraficzną. Był współwydawcą pierwszego numeru podziemnego pisma w stanie wojennym - "Z dnia na dzień".

Na przełomie maja i czerwca 1982 m.in. wspólnie z Pawłem Falickim założył "Organizację Solidarność Walczącą". Była to unikalna polityczna organizacja opozycyjną w Polsce, ponieważ od momentu powstania (czerwiec 1982) jako jedyna w swoim programie głosiła upadek komunizmu, niepodległość Polski i innych narodów zniewolonych przez komunizm.

9 listopada 1987 - po 6 latach konspiracyjnej działalności podziemnej - został zatrzymany przez Służbę Bezpieczeństwa we Wrocławiu, a następnie aresztowany. Następnie został zmuszony do wyjazdu wraz z Andrzejem Kołodziejem do Włoch. Po trzech dniach, podczas próby powrotu, został deportowany z lotniska w Warszawie do Wiednia bez prawa powrotu.

Morawiecki próbował swych sił w wyborach prezydenckich w 1990, jednak nie udało mu się jednak zebrać wymaganych 100 tys. podpisów. W 1990 roku założył Partię Wolności. Z jej ramienia kandydował w wyborach parlamentarnych w 1991.

Za działalność na rzecz niepodległości Polski decyzją rządu RP na uchodźstwie został odznaczony przez prezydenta Kazimierza Sabbata Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W czerwcu 2007 odmówił przyjęcia Krzyża Wielkiego Orderu Odrodzenia Polski. Uznał bowiem, że reprezentowanej przez niego organizacji należy się najwyższe polskie odznaczenie - Order Orła Białego.